Τελευταίο γράμμα απο ένα ιδρωμένο μέτωπο

Αγαπημένη μου,

Παρά την εκεχειρία που άκουσα πως υπογράφηκε , εδώ τα νέα δεν είναι ευχάριστα.

Πέρασαν εννιά μήνες και μόλις χτες βράδυ ανακάλυψα πως δεν είναι πια σκοπός της ζωής μου να πυροβολώ με λέξεις. Ούτε σε σφεντόνα δεν θέλω πιά να τις χρησιμοποιώ.

Άργησα να καταλάβω πως τα χαρακώματα που έβλεπα με συγκίνηση ως τώρα , δεν ήταν παρά απλά διαβρωμένο –απ’τις βροχές των άχρηστων ποστς μου- έδαφος .
Τα πιό πολλά οδοφράγματα που (με περισσή συγκίνηση) αντίκρυζα να ορθώνονται περήφανα στους δρόμους , φιλοξενούσαν φλώρους του εστέτ paintball και το αίμα που νόμιζα πως κύλαγε στο λιθόστρωτο ήταν τα απομεινάρια απ’τις κονσέρβες του Ciro’s Pommodoro στο απέναντι bunker κι απ’τη σκουριά του χρόνου που άφησα πίσω.

O ήχος που μέρα νύχτα ξερνούσαν τα μεγάφωνα των απέναντι δεν ήταν απειλές αλλά ένα μόνιμα σε μια συχνότητα συντονισμένο μπλαμπλα , τόσο προβλέψιμο , ανιαρό και θλιβερά ζαχαρωμένο που χαλάρωσε εφιαλτικά τα κάποτε τεντωμένα μου νεύρα.Στιγμές στιγμές παράσιτα ζωντάνιας βγαίναν στον αέρα και ξεθάρρευα αλλά γρήγορα τα σκέπαζε λευκός θόρυβος και σιωπούσαν.
Προσπάθησα να καταστρέψω τα μεγάφωνα με όσα εσωτερικά ντεσιμπέλ είχα απόθεμα αλλά η φωνή μου δεν έφτασε ούτε ως τα μισά της διαδρομής. Τώρα εκτός από λέξεις δεν έχω και φωνή.

Ξύπνησα σήμερα και είδα μιαν άσπρη σημαία καρφωμένη πάνω σε ένα ικρίωμα , ανάμεσα σε μένα και σ’αυτούς. Με μια δεύτερη ματιά κατάλαβα πως δεν ήταν σημαία αλλά σεντόνι .Προσπάθησα να διακρίνω τους μαύρους λεκέδες πάνω του : καλοζωισμένα έντομα της νύχτας ή απρόσεχτα μαυροπούλια ; Ακούμπησα πάνω στη μύτη μου τα θλιβερά μου –συντρίμια πια - γυαλιά και είδα πως δεν ηταν λεκέδες αλλά σημάδια .Τα σημάδια σφιχτά πιασμένα μεταξύ τους γινόταν λέξεις κι αυτές με τη σειρά τους απειλή : Εχω το σεντόνι σου-το σεντόνι σου , φταίει το σεντόνι σου – το σεντόνι σου

Αγαπημένη μου , ψάχνω την μια και τελευταία σφαίρα που απόμεινε .Εδώ τα νέα δεν είναι ευχάρ