a house with no doors

..δεύτερη μέρα ίωσης και τα συμπτώματα που με ταλαιπωρούν έχουν γίνει ακόμη πιο έντονα.
Tην ώρα του πρωινού καφέ – άγευστος , μέτριος , χλιαρός – κατέπλευσε στο mail box μου αυτό.
Κάποιοι προσπαθούν να με σκοτώσουν με λέξεις. Ωραία. Μ’ αρέσει αυτός ο πόλεμος…


Το σπίτι του Μινώταυρου (La casa de Asteriόn) – Jorge Luis Borges *


Και η βασίλισσα έφερε στη ζωή ένα γιο που τον ονόμασαν Μινώταυρο.
Απολλόδωρος: Βιβλιοθήκη, ΙΙΙ,Ι

Ξέρω ότι με κατηγορούν για αλαζονεία και μερικές φορές ακόμα και για μισανθρωπία και ίσως και για τρέλα. Τέτοιες κατηγορίες (τις οποίες εγώ θα καταδικάσω στο σωστό χρόνο) είναι γελοίες. Είναι αλήθεια ότι δεν βγαίνω από το σπίτι, αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι οι πόρτες του (των οποίων ο αριθμός είναι αμέτρητος) είναι ανοιχτές μέρα και νύχτα στους ανθρώπους, καθώς και στα ζώα. Ας μπαίνει αυτός που θέλει. Δε θα βρει γυναικείες πομπές εδώ, ούτε και τον παράξενο μηχανισμό των παλατιών, αλλά σίγουρα την ησυχία και την μοναξιά. Θα βρει επίσης ένα σπίτι όπως δεν υπάρχει όμοιό του στο πρόσωπο της γη. (Λένε ψέματα αυτοί που ισχυρίζονται ότι στην Αίγυπτο υπάρχει ένα που του μοιάζει.) Μέχρι και οι δυσφημιστές μου παραδέχονται ότι δεν υπάρχει ούτε ένα έπιπλο στο σπίτι. Άλλο γελοιωδέστατο σχόλιο είναι ότι εγώ, ο Μινώταυρος, είμαι ένας φυλακισμένος. Να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει πόρτα κλεισμένη, να προσθέσω ότι δεν υπάρχει ούτε μία κλειδαριά; Κατά τα άλλα, κάποια μέρα λίγο πριν νυχτώσει πάτησα στον δρόμο. Γύρισα όμως πριν σκοτεινιάσει για τα καλά, το έκανα από τον φόβο που μου προκαλούσαν τα πρόσωπα της πλέμπας, πρόσωπα ξεθωριασμένα και επίπεδα, όπως η ανοιχτή παλάμη. Ήδη είχε πέσει ο ήλιος, αλλά το αδύναμο κλάμα ενός παιδιού και οι χυδαίες ικεσίες του εκκλησιάσματος έλεγαν ότι με είχαν αναγνωρίσει. Ο κόσμος προσευχόταν, κρυβόταν, έπεφτε στα γόνατα. Κάποιοι σκαρφάλωναν στο στυλοβάτη του Ναού των Τσεκουριών, άλλοι μάζευαν πέτρες. Κάποιος, νομίζω, κρύφτηκε κάτω από τη θάλασσα. Δεν ήταν μάταια μια βασίλισσα η μητέρα μου. Δεν μπορώ να μπερδευτώ με τον απλό λαό, αν και η μετριοφροσύνη μου το ζητά, το θέλει.

Το γεγονός είναι ότι είμαι μοναδικός. Δεν με ενδιαφέρει το τι μπορεί ένας άνθρωπος να μεταφέρει στους άλλους ανθρώπους. Σαν τον φιλόσοφο, σκέφτομαι ότι τίποτα δεν μπορεί να επικοινωνηθεί μέσω της τέχνης της συγγραφής. Οι θυμωμένες και συνηθισμένες λεπτομέρειες δεν έχουν χώρο στο πνεύμα μου, που είναι φτιαγμένο για το μεγάλο: ποτέ δεν συγκράτησα την διαφορά ανάμεσα στο ένα γράμμα ή το άλλο. Δεν συγκατατέθηκα σε τέτοια γενναιόδωρη ανυπομονησία ώστε να μάθω να διαβάζω. Μερικές φορές το μετανιώνω, γιατί οι νύχτες και οι μέρες είναι μακρές.

Σίγουρα μου λείπει ψυχαγωγία. Μοιάζοντας σαν το πρόβατο που ετοιμάζεται να ορμήσει, τρέχω στους πέτρινους διαδρόμους μέχρι να κυλήσω εξαντλημένος στο πάτωμα. Κουλουριάζομαι στη σκιά μιας στέρνας και στη γωνιά ενός διάδρομου και παίζω έτσι κρυφτό, ώστε να ψάξουν να με βρουν. Υπάρχουν ταράτσες από όπου αφήνομαι να πέσω, μέχρι που ματώνω. Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να παίζω κάνοντας ότι κοιμάμαι, με τα μάτια κλεισμένα και την αναπνοή δυνατή. (Μερικές φορές κοιμάμαι πραγματικά, άλλες έχει αλλάξει το χρώμα της μέρας όταν ανοίγω τα μάτια μου.) Αλλά από όλα αυτά τα παιχνίδια, αυτό που προτιμώ είναι εκείνο του άλλου Μινώταυρου. Προσποιούμαι ότι έρχεται να με επισκεφτεί και ότι εγώ του δείχνω το σπίτι. Κάνοντας μεγάλες υποκλίσεις του λέω: Τώρα επιστρέφουμε στο προηγούμενο σταυροδρόμι ή Τώρα θα δεις μία δεξαμενή που γεμίστηκε με άμμο ή Να, κοίτα πώς διακλαδώνεται το υπόγειο. Μερικές φορές κάνω λάθος και γελάμε καλοκάγαθα και οι δύο.

Δεν έχω μόνο φανταστεί αυτά τα παιχνίδια. Επίσης έχω συλλογιστεί πολύ σχετικά με το σπίτι. Όλα τα μέρη του σπιτιού υπάρχουν πολλές φορές, κάθε μέρος είναι ένα άλλος μέρος. Δεν υπάρχει μία στέρνα, μία αυλή, μια ποτίστρα, ένα παχνί. Είναι 14 (είναι αμέτρητα) τα παχνιά, οι ποτίστρες, οι αυλές, οι στέρνες. Το σπίτι έχει το μέγεθος του κόσμου. Ακόμα καλύτερα, το σπίτι είναι κόσμος. Παρ όλα αυτά, πιέζοντας να εξαντλήσω αυλές με μία στέρνα και γαλαρίες από γκρι πέτρα, χαμένες στη σκόνη, κατάφερα να φτάσω στο δρόμο και είδα τον ναό των Τσεκουριών και την θάλασσα. Αυτό δεν το κατάλαβα μέχρι που μια ματιά στη νύχτα μου αποκάλυψε ότι επίσης είναι 14 (είναι αμέτρητα) οι θάλασσες και οι ναοί. Όλα υπάρχουν πολλές φορές, 14 φορές, αλλά υπάρχουν δύο πράγματα στον κόσμο που φαίνονται να υπάρχουν μόνο μία φορά: ψηλά, ο πολύπλοκος ήλιος, κάτω, ο Μινώταυρος. Ίσως μάλιστα εγώ να έχω φτιάξει τα αστέρια και τον ήλιο σε αυτό το πελώριο σπίτι, αλλά δεν το θυμάμαι πια.

Κάθε εννιά χρόνια μπαίνουν στο σπίτι 9 άνθρωποι για να τους απελευθερώσω εγώ από κάθε κακό. Ακούω τα βήματά τους ή τη φωνή τους στο βάθος των πέτρινων διαδρόμων και τρέχω με χαρά να τους βρω. Η διαδικασία κρατά μόνο λίγα λεπτά. Ο ένας μετά των άλλον πέφτουν, χωρίς καν να ματώσω τα χέρια μου. Εκεί που έπεσαν, εκεί μένουν και τα πτώματα βοηθούν στο να ξεχωρίζει ο ένας διάδρομος από τον άλλον. Δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά ξέρω ότι ένας από αυτούς προφήτεψε την ώρα του θανάτου τους, ότι κάποια φορά θα ερχόταν ο λυτρωτής μου. Από τότε δεν με πονά τόσο η μοναξιά, γιατί ξέρω ότι ο σωτήρας μου ζει και ότι στο τέλος θα σηκωθεί από την σκόνη. Αν η ακοή μου μπορούσε να φτάσει σε όλους τους ψίθυρους του κόσμου, θα αντιλαμβανόμουν τα βήματά του. Μακάρι να με πάει σε έναν τόπο με λιγότερους διαδρόμου και λιγότερες πόρτες. Πώς να είναι άραγε ο λυτρωτής μου; Αναρωτιέμαι.

Να είναι ταύρος ή άνθρωπος;

Να είναι ίσως ένας ταύρος με ανθρώπινο πρόσωπο;

Ή να είναι μήπως όπως εγώ;

Ο πρωινός ήλιος αντανάκλασε στο μπρούτζινο σπαθί. Δεν έμενε πια ούτε ένα σημάδι από αίμα.
- Το πιστεύεις Αριάδνη; -είπε ο Θησέας-. Ο Μινώταυρος ούτε καν προσπάθησε να αμυνθεί-.


* μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο : I.T. ( gracias )
φωνή Jeremy Irons
μητέρα τίτλου : Peter Hammill