Η εκδίκηση του Aδάμ

Δεν είναι πολιτικά ορθό , το ξέρω , ούτε και δείγμα καλής ανατροφής να ξορκίζεις το κακό που λέγεται παραπανίσια κιλά με εικόνες τέτοιες.
Πολύ περισσότερο , όμως , να παρατηρείς ατάραχος κι αδιάφορος τις slim fit παγίδες που υπόσχονται πως μπαίνεις μοσχάρι και βγαίνεις λουκάνικο –από τα λεπτά Φραγκφούρτης-.
Κάθε που βλέπω απελπισμένο κόσμο να διαβαίνει αυτή την πόρτα σε αναζήτηση μια άλλης ταυτότητας που ποτέ δεν θα έρθει , θλίβομαι τριπλά γιατί αυτό που βλέπω είναι σε συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες.
Γυναίκες τρομοκρατημένες από τα στομάχια , φρικαρισμένες από την πανδημία της κυτταρίτιδας , αλλοπαρμένες από τα τριπλά μαξιλάρια κάτω από τα στήθη , παραζαλισμένες από τα λαστέξ που αρνούνται πιά να περιμαζέψουν ο,τι περισσεύει από πίσω (και περισσεύει το άτιμο), έντρομες από τα ξέχειλα μπράτσα που θα άνοιγαν δρόμο ακόμη και για πόρτα σε κωλάδικο , σκασμένες στο κλάμα για τα μασαζοκαλσόν που αποσυντέθηκαν πριν προλάβουν ούτε μέχρι τα μισά των μηρών να αναρριχηθούν.

Γυναίκες….εύπιστες , παραιτημένες , μόνες , απελπισμένες , έρμαιο των ανδρών εν ονόματι των οποίων γίνονται όλα.