I blog you to blog me

Αυτή την ιστορία με τα blogs –παλιά,δε λέω- που έγινε σύγχρονη αστική ψύχωση δεν μπορώ ακόμη να την καταλάβω…

καταλαβαίνω όμως,όσο μεγαλώνω,πως είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα διόλου φοβερά και τρομερά :

είναι ελκυστικότερη από τον αυνανισμό αρκεί να γίνεται αρκούντως ιδιωτικά ,

είναι οικονομικότερη από μια συνεδρία με τον ψυχοθεραπευτή (σου) αρκεί να μην ενδοσκοπείσαι ναρκισσιστικά ,

είναι ένδειξη –μόνο- ατομικής υγιεινής αρκεί να καθαρίζεις που και που τα σκουπίδια που θέλουν να βγουν από μέσα σου ,

είναι δείγμα αγωγής και επώδυνης αυτοκριτικής όταν ανώνυμα επαινείς επώνυμους ,

είναι ολοφάνερος κωλοπαιδισμός– αμφιλεγόμενης ποιότητας- όταν ανώνυμα σοδομίζεις επώνυμους ,

είναι μαζοχισμός από μικρούς εκκολαπτόμενους Ντε-Σαντ των λέξεων ,

είναι Ιερά Εξέταση χωρίς κατηγορούμενους αλλά με αμέτρητους ενόρκους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ξεκοιλιάσουν χωρίς να ματώσουν τα καθαρά τους πουκάμισα ,

είναι ο καναπές του Γιάλομ με τα βιβλία να στηρίζουν τα σπασμένα ποδάρια του ,

είναι Μπέργκμαν με Αμερικάνους παραγωγούς και ντόλμπυ ντίτζιταλ σε σινεπλέξ ,

είναι Γούντυ Αλλεν μεταγλωτισμένος στη Μαντζουριανή διάλεκτο , ένας οργασμός με μηδέν ντεσιμπέλ και εκκωφαντική άπνοια πριν την θύελλα –που ποτέ δεν έρχεται-.

Αραδιάζεις λέξεις που ποτέ κανείς- πιθανά- δεν συναντήσει και δεν σε νοιάζει γιατί είναι δικές σου και θέλεις να τις θαυμάζουν από μακριά αλλά να μη τις αγγίζουν.Οσους ομοίους σου προσκαλείς , τους βάζεις όρια και ηδονίζεστε με απανωτά κύματα αλληλοεκτίμησης.
Είναι κάποιες στιγμές που η ανακούφιση είναι τέτοια όσο ένα καλό κατούρημα πάνω σε κατάλευκο χιόνι , την ώρα που μπορείς να γίνεις καλλιτέχνης του εφήμερου.
Είναι και ώρες που απορείς με το θράσος σου να βγάζεις βόλτα το μέσα σου μετά από παρατεταμένο εγκλεισμό που θα ζήλευε ως κι ο τρόφιμος του Σπαντάου..

Aντε , walkin’ the dog και σήμερα...κι όποιο δέντρο πάρει ο χάρος..