Χτες , εκεί (ξανά)

Oδός Αιγαίου.Ετσι είναι σκαλισμένο στην πινακίδα.Πέμπτη μεσημέρι.Το φέρρυ φεύγει όπως πάντα στην ώρα του όπως πάντα άδειο.Νηνεμία παντού.Τα σύννεφα κρύβουν το νησί από τα αδιάκριτα μάτια-σαν τα δικά μου,καλή ώρα-.Στο καφενείο παραδίπλα δυό γερόντια στέκονται αμίλητα με την πλάτη στη θάλασσα.Η ώρα είναι -περασμένες-μία.Δυό Αλβανοί με ποδήλατα εικοσαετίας κατηφορίζουν προς τ'ανοιχτά φρεάτια κουβαλώντας προμήθειες : μπουκάλια Αμστελ,ψωμί μαλακό,κονσέρβες Ντακόρ,ντομάτες θερμοκήπιου,τυρί Δανίας.Αταίριαστη εικόνα με τον ήχο του Wayne Frayne που βγαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.Αταίριαστη μέχρι που ρίχνω-πριν γυρίσω το κλειδί-μια ματιά στον τίτλο : Ηighways...μετά καταλαβαίνω και προσπαθώ να ελευθερώσω ένα χαμόγελο.Αυτό αρνείται να βγεί και δεν έχω λόγο να επιμείνω περισσότερο.Με περιμένουν αλλού.

Βαζω μπρος και φεύγω.