Ae Fond Kiss

Ken Loach , στα εξηνταεννιά του .

Αν κάποιοι βαφτίσαν τον Theo δάσκαλο , είναι καιρός ο Loach να σκίσει τα πτυχία του.Διδάσκει και χωρίς αυτά.Πέρα από τις διαδρομές στη Νικαράγουα , μακριά από το Liverpool και την κομματιασμένη Ισπανία του ’36 , πάνω απ’τους απελπισμένους των British Rails , ακουμπώντας στο Liam απ’το θλιβερό Greenock , επιστρέφοντας από τις μουσικές που μείναν βουβές ανάμεσα στις δυό Γερμανίες , ξαναγυρνά στην Γλασκώβη που ποτέ στ’αλήθεια δεν εγκατέλειψε και στον πραγματικό πόλεμο που ποτέ στ’αλήθεια δεν θα τελειώσει.Σε αληθινά τοπία στην ομίχλη,με ψυχή,σάρκα και οστά.

-Στον Παράδεισο
-Ή στις φλόγες που θα μας κάψουν..

I blog you to blog me

Αυτή την ιστορία με τα blogs –παλιά,δε λέω- που έγινε σύγχρονη αστική ψύχωση δεν μπορώ ακόμη να την καταλάβω…

καταλαβαίνω όμως,όσο μεγαλώνω,πως είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα διόλου φοβερά και τρομερά :

είναι ελκυστικότερη από τον αυνανισμό αρκεί να γίνεται αρκούντως ιδιωτικά ,

είναι οικονομικότερη από μια συνεδρία με τον ψυχοθεραπευτή (σου) αρκεί να μην ενδοσκοπείσαι ναρκισσιστικά ,

είναι ένδειξη –μόνο- ατομικής υγιεινής αρκεί να καθαρίζεις που και που τα σκουπίδια που θέλουν να βγουν από μέσα σου ,

είναι δείγμα αγωγής και επώδυνης αυτοκριτικής όταν ανώνυμα επαινείς επώνυμους ,

είναι ολοφάνερος κωλοπαιδισμός– αμφιλεγόμενης ποιότητας- όταν ανώνυμα σοδομίζεις επώνυμους ,

είναι μαζοχισμός από μικρούς εκκολαπτόμενους Ντε-Σαντ των λέξεων ,

είναι Ιερά Εξέταση χωρίς κατηγορούμενους αλλά με αμέτρητους ενόρκους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ξεκοιλιάσουν χωρίς να ματώσουν τα καθαρά τους πουκάμισα ,

είναι ο καναπές του Γιάλομ με τα βιβλία να στηρίζουν τα σπασμένα ποδάρια του ,

είναι Μπέργκμαν με Αμερικάνους παραγωγούς και ντόλμπυ ντίτζιταλ σε σινεπλέξ ,

είναι Γούντυ Αλλεν μεταγλωτισμένος στη Μαντζουριανή διάλεκτο , ένας οργασμός με μηδέν ντεσιμπέλ και εκκωφαντική άπνοια πριν την θύελλα –που ποτέ δεν έρχεται-.

Αραδιάζεις λέξεις που ποτέ κανείς- πιθανά- δεν συναντήσει και δεν σε νοιάζει γιατί είναι δικές σου και θέλεις να τις θαυμάζουν από μακριά αλλά να μη τις αγγίζουν.Οσους ομοίους σου προσκαλείς , τους βάζεις όρια και ηδονίζεστε με απανωτά κύματα αλληλοεκτίμησης.
Είναι κάποιες στιγμές που η ανακούφιση είναι τέτοια όσο ένα καλό κατούρημα πάνω σε κατάλευκο χιόνι , την ώρα που μπορείς να γίνεις καλλιτέχνης του εφήμερου.
Είναι και ώρες που απορείς με το θράσος σου να βγάζεις βόλτα το μέσα σου μετά από παρατεταμένο εγκλεισμό που θα ζήλευε ως κι ο τρόφιμος του Σπαντάου..

Aντε , walkin’ the dog και σήμερα...κι όποιο δέντρο πάρει ο χάρος..

Richard Burns , 1971-2005

Now drive fast !

As fast as you can ...

White noise *

Louis : μετά το swing, τη free jazz των 60`s, τα πεντατονικά, χρωματικά και μυξολυδικά exoplosions του Coltrane, μετά το Bitch`s Brew του Davis, την Acid, τη Fusion, αφού η κυρά Διαμάντω ούρλιαξε τα μπλούζ, αφού ο Tζάκο Παστόριους παράτησε το μπάσο ορφανό και ανελήφθη εις τας αιωνίους μονάς, ξαναγυρνάμε απ` ότι φαίνεται στη Dixieland. Τι κι αν πέρασε η Κατρίνα; Η Νέα Ορλεάνη είναι ακόμα εδώ απ` ότι φαίνεται...

Chet : Ξέχασες και τα σημάδια στα μπράτσα μου Louis ...

Duke : Αχ, Τσετ, τα χει τα χρονάκια του ο γερο Λιούις, μην τον παρεξηγείς. Και να σου πω κι ένα μυστικό, ούτε του παπά ε; Οταν σ` άκουσα για πρώτη φορά έσπασα το πιάνο μου. Να ναι καλά ο Barney Bigard που με κράτησε να μην πάω στη Λεγεώνα των Ξένων

Chet : Καλέ μου Edward , ξέρεις ότι άκουγα το Crescendo in Blue όταν άνοιξε ξαφνικά εκείνο το παράθυρο ; Η τελευταία του νότα με συνόδευε σ’όλη τη διαδρομή , δυό ορόφους χαμηλότερα….ακούμπα πίσω τώρα κι άκου πόσο άλλαξα το Time after Time , σταμάτησα να τρέμω και τα χαλασμένα δόντια δεν είναι πιά πρόβλημα…

Duke : Σού κανα τέτοιο κακό, Τσετ ; Ε, ρε Barney, έπρεπε να μ` αφήσεις να πάω, να ξεπλύνω το κρίμα...Αλλά κι εσύ μωρέ ποιος νόμιζες οτι είσαι και πήγες να πετάξεις;Ο Birdie;

Chet : Μα τι λες τώρα... ετοιμαζόμουν για το Alone together εκείνη τη βραδιά και δεν μου `βγαινε, ο dealer ήταν νέος στην πιάτσα , τα κανάλια βρώμικα , το φαγητό άγευστο , το άσπρο πουκάμισο λιγότερο άσπρο , εγώ στον καθρέφτη λίγότερο ζωντανός κι ο Μάιος μουντός όσο το λόμπυ ...Εσύ δεν θα δοκίμαζες να πετάξεις αν ήσουν στη θέση μου ;


........................................................................................................................................................................


* Electronic Voice Phenomenon, allows the dead to communicate (one-way only, it seems) from the great beyond, through images and voices recordable on a variety of electronic media such as VCRs, computers, etc.

Παραπομπή σε βιβλιογραφία : http://www.hungry.gr/getarticle.asp?id=3046 ( απόσπασμα από το Haunted Trilogy - the Ηungry Years )

Χτες , εκεί (ξανά)

Oδός Αιγαίου.Ετσι είναι σκαλισμένο στην πινακίδα.Πέμπτη μεσημέρι.Το φέρρυ φεύγει όπως πάντα στην ώρα του όπως πάντα άδειο.Νηνεμία παντού.Τα σύννεφα κρύβουν το νησί από τα αδιάκριτα μάτια-σαν τα δικά μου,καλή ώρα-.Στο καφενείο παραδίπλα δυό γερόντια στέκονται αμίλητα με την πλάτη στη θάλασσα.Η ώρα είναι -περασμένες-μία.Δυό Αλβανοί με ποδήλατα εικοσαετίας κατηφορίζουν προς τ'ανοιχτά φρεάτια κουβαλώντας προμήθειες : μπουκάλια Αμστελ,ψωμί μαλακό,κονσέρβες Ντακόρ,ντομάτες θερμοκήπιου,τυρί Δανίας.Αταίριαστη εικόνα με τον ήχο του Wayne Frayne που βγαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.Αταίριαστη μέχρι που ρίχνω-πριν γυρίσω το κλειδί-μια ματιά στον τίτλο : Ηighways...μετά καταλαβαίνω και προσπαθώ να ελευθερώσω ένα χαμόγελο.Αυτό αρνείται να βγεί και δεν έχω λόγο να επιμείνω περισσότερο.Με περιμένουν αλλού.

Βαζω μπρος και φεύγω.

Beaujolais ist tot !

-Τι λες ρε Σεραφείμ , να το ανοίξουμε το Nouveau ή να περιμένουμε την επόμενη φουρνιά ;

-Άνοιξε το Χερουβείμ μου , μέχρι του χρόνου το Νοέμβρη ποιος ζει ποιος πεθαίνει…

Oι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες.

0 %

Κι εγώ μετρώ τις νύχτες μου
Κι αυτή τους οργασμούς της
Πάνω στα στρώματα ξοφλά
Παλιούς λογαριασμούς της

Aδημοσίευτο παραδοσιακό -δημώδες-φουλ εξτρα , υπ'ατμόν για μελοποίηση από μη παραδοσιακούς οργανοπαίκτες.
Βαθμός δυσκολίας διείσδυσης (στο πνεύμα του καλλιτέχνη) : 0 %