Σιγά τα αίματα...

Tελικά δεν είχα και πολλά να πώ.
Και σιγά μην καταγραφεί το πού κατέληξε...
Θα αιωρείται στο δίκτυο μέχρι να ξανακουστούν άγνωστες λέξεις απ'το πουθενά.

Searchin' for the young soul rebels

Case Study 1.
«Κοπάνα» από το νηπιαγωγείο έκαναν τρία αγοράκια, ηλικίας πέντε χρόνων. Εφυγαν χωρίς να τα αντιληφθεί κανείς και διήνυσαν μια απόσταση από τους Αμπελοκήπους μέχρι την περιοχή του Γκύζη, διασχίζοντας μόνα τους μεγάλους δρόμους και λεωφόρους!

'Ε' , 27.10.2005 ( Επέτειος του Όχι , να μη ξεχνιόμαστε…..)

Case Study 2.

Η 14χρονη μαθήτρια της Γ' Τάξης του Γυμνασίου Σ. Κ. Μ., η οποία έχει βαθμολογηθεί με 20άρια σ' όλα τα μαθήματά της, δεν θα είναι η σημαιοφόρος του σχολείου της και τη θέση της θα πάρει ο δεύτερος σε βαθμολογία.
«Διαφωνούμε με τις μαθητικές παρελάσεις και προτείνουμε να καταργηθούν, αφού αποτελούν κατάλοιπα φασιστικών καθεστώτων, από την εποχή του Μεταξά» λέει ο πατέρας της, Δ. Μ., ο οποίος είναι μέλος της «Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας», και συμπληρώνει: «Η κόρη μας το ήθελε περισσότερο, να μη συμμετάσχει στην παρέλαση» ( ! )

H υπογράμμιση -και το θαυμαστικό- του blogger , βοήθειά μας…..

Case Study 3.

Για 100 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο, και φέτος δεν χτύπησε το κουδούνι του σχολείου, απλούστατα γιατί δεν πηγαίνουν σχολείο επειδή δουλεύουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Πάνω από 246 εκατομμύρια παιδιά (ηλικίας 5 έως 17 ετών) στον κόσμο εργάζονται. Και δυστυχώς, αντίθετα από ό,τι θα νόμιζαν πολλοί, το φαινόμενο των εργαζόμενων παιδιών και των παιδιών που δεν πάνε στο σχολείο δεν είναι άγνωστο και στη χώρα μας.

Από http://www.ecocrete.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=758&Itemid=0

Δεν είναι δα και για δυνατά μυαλά η επιλογή του νικητή.

Είναι ;

H απάντηση στο επόμενο τεύχος του Παιδί και Μάλαμα...

Άσπρο-Μαύρο ( 1969 )

That's the story of my life

That's the difference between wrong and right

But, Billy said, Both those words are dead

That's the story of my life

Τhe Dark Side of the Moon

Επειδή υπάρχει πάντα και η-άλλη- σκοτεινή πλευρά.
Επειδή η σελίδα λοξοδρομώντας από fat free μονοπάτια κόντεψε να χαθεί.
Επειδή σκόνταψα πάνω τους και λιγοψύχησα.
Γι αυτό και http://www.fathersforlife.org/health/anorexia4.htm

http://www.anred.com/stats.html

Άγνωστη ορθογραφία

To πόσο αρρωστημένα εθιστική μπορεί να είναι η επικοινωνία με το(ν) άγνωστο μένει να αποκαλυφθεί στο –εγγύς ;- μέλλον. Κανείς δεν θα’θελε να δει τι έχει απέναντί του αν η εικόνα είναι διαφορετική από αυτή που σχημάτισε με κόπο , χρόνο και μέσα από ατέλειωτες ( προσεκτικά διαλεγμένες ) λέξεις.

Η μαγεία του άγνωστου υπάρχει μόνο στα παραμύθια , στις θεολογικές αναζητήσεις και στο διάστημα. Και μπορεί να καταστραφεί με συνοπτικές διαδικασίες , πράγμα τραγικό αν είσαι ακόμη έξη χρονών αλλά νομοτελειακό αν ενηλικιωθείς.

Εκτός κι αν θες να μείνεις για πάντα κολημμένος στα έξη…………

Η εκδίκηση του Aδάμ

Δεν είναι πολιτικά ορθό , το ξέρω , ούτε και δείγμα καλής ανατροφής να ξορκίζεις το κακό που λέγεται παραπανίσια κιλά με εικόνες τέτοιες.
Πολύ περισσότερο , όμως , να παρατηρείς ατάραχος κι αδιάφορος τις slim fit παγίδες που υπόσχονται πως μπαίνεις μοσχάρι και βγαίνεις λουκάνικο –από τα λεπτά Φραγκφούρτης-.
Κάθε που βλέπω απελπισμένο κόσμο να διαβαίνει αυτή την πόρτα σε αναζήτηση μια άλλης ταυτότητας που ποτέ δεν θα έρθει , θλίβομαι τριπλά γιατί αυτό που βλέπω είναι σε συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες.
Γυναίκες τρομοκρατημένες από τα στομάχια , φρικαρισμένες από την πανδημία της κυτταρίτιδας , αλλοπαρμένες από τα τριπλά μαξιλάρια κάτω από τα στήθη , παραζαλισμένες από τα λαστέξ που αρνούνται πιά να περιμαζέψουν ο,τι περισσεύει από πίσω (και περισσεύει το άτιμο), έντρομες από τα ξέχειλα μπράτσα που θα άνοιγαν δρόμο ακόμη και για πόρτα σε κωλάδικο , σκασμένες στο κλάμα για τα μασαζοκαλσόν που αποσυντέθηκαν πριν προλάβουν ούτε μέχρι τα μισά των μηρών να αναρριχηθούν.

Γυναίκες….εύπιστες , παραιτημένες , μόνες , απελπισμένες , έρμαιο των ανδρών εν ονόματι των οποίων γίνονται όλα.

My Vitriol

Αυτό το αμφίφυλο πλάσμα είναι υπεύθυνο για ένα από τα πιό ηχηρά "παρών" στην Βρεττανική δισκογραφία.Ακούστε το "finelines" , σκουπίστε τα αίματα από τις κιθάρες -ξυράφια και αφήστε τον καναπέ σας ορφανό μέχρι να πέσει χάμω και η τελευταία νότα.
Μετά ξαναεπαναλάβετε.
Ξανά.
Ξανά....
Κάθε ριφ που ξεψυχάει γεννάει ένα άλλο και την ώρα που νομίζεις πως γονάτισαν έρχεται κι άλλο ένα και μετά κι άλλο..κι άλλο..κι άλλο
Κάποια στιγμή νόμισα πως το γκρίζο έφυγε απ'τα λιγοστά μαλλιά μου για άγνωστη κατεύθυνση , προσβεβλημένο από την ελάχιστη σημασία που του έδωσαν το Gentle Art of Choking ,το Infantile , το Tonque Tied......

Πόσο τυχαίο να είναι άραγε που μου είπε ( την ώρα που η τσακισμένη μου μέση ήθελε να αψηφήσει τους νόμους της βαρύτητας και το χαμόγελο έβγαινε κι από τις πατούσες μου ) : "μα αυτά γλυκέ μου δεν τα άκουγες ούτε στα δεκαπέντε σου" ;

Οκτώβρης -ούτε rust , ούτε red -

Aυτό που παρατηρείς - ανύποπτε περαστικέ - είναι ο,τι απέμεινε από μια πόλη μετά την επέλαση των νεο-Βαρβάρων.Eξ όσων διακρίνω , τα κελλάρια του Fruh είναι στη θέση τους αλλά το Haxen Haus και το Sion ( αυτό κι αν ) έχουν παραδοθεί στην Ιστορία και τους εργολάβους.
Κάθε δυό χρόνια , οι πρώτες μέρες του Οκτώβρη έχουν την ίδια γεύση Kolsch...

Νicht schlecht , garnicht schlecht !!

Στρίβειν

Για λίγο ; Για περισσότερο από λίγο ; Για λιγότερο από πολύ ; Για τη δόξα ; Για τα λεφτά ;
Θα δείξει...