κάτι που το anti-virus δεν είχε προβλέψει

Μου ήρθε από μια φίλη.Ο anti-virus δεν είχε προβλέψει τέτοιες ζόρικες περιπτώσεις.
Mε ξανακόλλησε –άθελά της - την ίωση της συνθηκολόγησης μεσημέρι Παρασκευής…
Δεν θα την παλέψω , θα την αφήσω να κάνει –πάλι – τον κύκλο της που όλο και μεγαλώνει τελευταία και θα περιμένω.
Διαπιστώνω πως δεν είμαι ο μόνος που έχει προσβληθεί ...και χαμογελάω...


Σαν ελαφρύ σκέπασμα σε αεράκι του καλοκαιριού που μου έγινε αναγκαίο….(αυτά που παρασύρθηκαν κι αυτά που έμειναν ακίνητα μέσα στον χρόνο μου)

'Αλλαξα μυαλά, έγινα πιο συμβατικός και αποφεύγω τις ανοιχτές συγκρούσεις με τοίχους/θεσμούς και ντουβάρια/ανθρώπους.'Αλλαξα μυαλά ίσως επειδή ... μεγάλωσα, γέρασα ακόμα κι αν χρησιμοποιώ σα στάση ζωής το moto «γερνώ αλλά δε γίνομαι γέρος».Γεγονός πάντως είναι ότι κουράστηκα. Και κούρασα. Απογοητεύτηκα. Και απογοήτευσα. Ωρίμασα και μαζί με την ωριμότητα με τύλιξε και η κουβέρτα του συμβιβασμού. Στην αρχή σαν ελαφρύ σκέπασμα σε αεράκι του καλοκαιριού. Αργότερα όμως, αυτή η κουβέρτα άρχισε να μου γίνεται συνήθεια κι όλο και περισσότερο την ρίχνω επάνω μου. Κι όταν δεν τη φοράω, αισθάνομαι κάπως γυμνός και προσπαθώ με δυνατές φωνές και τραγούδια να κρύψω τη γύμνια μου.Πολλά πήρε μαζί του ο αέρας που σηκώθηκε στην ζωή μου: παλιές φιλίες, παλιές αγάπες, παλιές εμμονές που διαπίστωσα ότι τίποτα δεν προσέφεραν πέρα από την αίσθηση α-μετακίνησης που σημιουργεί ένα επίπλαστο αίσθημα ασφαλείας. Αλλά ο ίδιος αέρας παρέσυρε και σύννεφα που είχαν εγκατασταθεί μπροστά στα μάτια μου (επειδή ήταν καλοδεχούμενα, προφανώς!) που με εμπόδιζαν πολλές φορές να βλέπω πέρα από τη μύτη μου...Κάποια άλλα στοιχεία του εαυτού μου δεν μπόρεσε να τα παρασύρει ο αέρας. Όλα αυτά που μας μένουν (από συνήθεια, από αμηχανία, από ακινησία, από λεβεντιά, από οτιδήποτε) τα λέμε «σταθερές αξίες».Όσο περνάει ο καιρός και ορισμένα πράγματα μένουν αμετακίνητα στη ζωή μας σα δέντρα στον οικογενειακό κήπο, τόσο δενόμαστε με αυτά δικαιώνοντας εκ των υστέρων όλα τα χρόνια που τα ποτίζαμε... τόσο νερό δεν πρέπει να πάει χαμένο. Ούτε τόσες στιγμές που επενδύθηκαν, τόσα δάκρυα που χύθηκαν.Έβλεπα μικρός στα μάτια των «μεγάλων» ένα βλέμμα με λατρεμένη απαξίωση για πράγματα που έλεγα και έκανα. Σα να ήθελαν να μου δείξουν ότι βλέπουν με συμπάθεια τα λόγια ή τις αντιλήψεις μου αλλά κατά βάθος γνωρίζουν καλά ότι έκανα λάθος και φορούσαν στο πρόσωπό τους ένα καλωσυνάτο χαμόγελο του τύπου «άστα, θα καταλάβεις αργότερα τί εννοώ, θα νοιώσεις όπως νοιώθω τώρα εγώ».Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν, μπορεί να νοιώθω όπως ένοιωθαν αυτοί, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα αν ήξεραν πραγματικά τί εννοούσαν όταν με κοιτούσαν με αυτό το ύφος.

Εν τω μεταξύ ανασηκώνω το σκέπασμά μου γιατί άρχισε να φυσάει...

K.N.Iωαννίδης
http://www.stigmesstochrono.gr/