Ροζ φλαμί(ν)γκο

Mα δεν είναι πανέμορφη ;
Που το ξέρεις βρε παιδάκι μου το φύλο , ένα γκρι τόσο δα πράμα με μια ουρά και μάτια πινέζες είναι..
Άλλο δεν βλέπεις τίποτε ; Οι πινέζες μπήκαν στα μάτια σου ;
Mα τι άλλο συναρπαστικό έχει πάνω του ; Από πότε μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα όλων των εποχών ; Άσε που με τρομάζει , μικρό μικρό αλλά τις σέρνει τις αρρώστιες πάνω του..
Πόση ομορφιά αντέχεις ακόμη να δεις ; Γιατί δεν αφήνεσαι να τα απολαύσεις;
Είσαι τρελή ; Κοιτάς αλλού ; Γι Αυτό πάνω στα σκαλιά μου μιλάς και σου κόπηκε η ανάσα απ' τον ενθουσιασμό ; Είναι κάτι που δεν έχω καταλάβει ακόμη ;
Eίναι πανέμορφα , σου λέω. Και είναι «αυτή» , νιώσε το.

Απέναντί μας , σκασμένο από την τρομάρα και μούσκεμα στον ιδρώτα , ένα ποντίκι σχεδόν μπρελόκ είχε κολλήσει με την πλάτη στον τοίχο.
Αν το έκλεινες στην παλάμη σου ( που δεν ήταν γεννημένη για τέτοιες ακρότητες ) δεν θα περίσσευε ούτε μια γωνιά του.
Ούτε μία.
Εκτός από τα αυτιά του.
Αυτά πως δεν τα είχα προσέξει νωρίτερα ;
Δυο ροζ φλαμίγκο αυτάρες , με τις φλεβίτσες τους να φεγκρίζουν, ώρες ώρες σχεδόν διάφανα , σαν φτερά ξωτικού , τόσο αταίριαστα κολλημένα πάνω σ’ αυτό το ελάχιστο σώμα.
Αυτό πράγματι μου είχε ξεφύγει.

Θεέ μου , τόση ομορφιά σε τόσα λίγα εκατοστά..
Μη το κάνεις θέμα σου λέω , και οι πεταλούδες μια σταλιά πράμα είναι και τις κλείνεις και στο χέρι σου χωρίς να φοβάσαι το δάγκωμα.
Μα οι πεταλούδες δεν έχουν αυτιά , τι να χαϊδέψεις από δυο κεραίες ;
Για τα πιατάκια που φοράει στο κεφάλι του μου μιλάς τόση ώρα ;
Σχεδόν δάκρυσα…θέλω να τα’αγγίξω , δεν θα φύγει έτσι απ τη ζωή μου..
Μην τολμήσεις. Θα σε δαγκώσει και θα ‘χουμε άλλα , θα σε χτυπήσει με την ουρά του και θα τρέχουμε για ακτινογραφίες.
Μη γίνεσαι κουραστικός..η ουρά του ούτε μύγα δεν μπορεί να χαιδέψει..αυτά τα αυτάκια δεν τα χάνω..

Μηηηηηηηηηηηηηηηηη !!!!!

Η εικόνα θα μπορούσε να ήταν βγαλμένη απ τη φαντασία των Γκριμ , ενός Άντερσεν, άντε κι ενός Σπίλμπεργκ στις καλές του , ακόμη κι ενός Μπάρτον μετά από καλό εφιάλτη : ένα χλωμό ποντίκι με καρδιά που κόντευε να γίνει χιλιάδες κομμάτια , παγωμένο από τον φόβο , σχεδόν λιπόθυμο , κι από κοντά ένα χέρι που απλώθηκε για να τρίψει τρυφερά τα δυο αυτιά που ήταν τα μόνα που δεν είχαν χάσει το χρώμα τους ..ακόμη εκτυφλωτικά διάφανα ροζ , η Ντίγκυ Μπελ θα σκότωνε για να τα φιλοξενήσει στην πλάτη της.
Οι στιγμές ήταν αιώνας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος της όση ώρα ήταν αφοσιωμένη στα αυτιά κρέπες. Ζήλεψα . Ποτέ δεν με είχε αγγίξει με τέτοιο τρόπο .
Τέλειωσες ; Θα μας δει και κανείς και άντε να εξηγούμε μετά..
Σσσσσσσσς…άφησέ με δυο λεπτά ακόμη..θέλεις να τα νιώσεις κι εσύ ;
Να λείπει. Όλη η τιμή δική σου . Τέλειωνε όμως….


Το μικρό γκρι ποντίκι με τα ροζ αυτιά πιατέλες έβλεπε -με σφυγμούς ακόμη στα κόκκινα – τα δυο περίεργα δίποδα να απομακρύνονται. Μάζεψε όσο κουράγιο του είχε απομείνει , διαπίστωσε ότι τα αυτιά του ήταν ακόμη στη θέση τους , ανέβασε ουρά και σάλπαρε για το σπίτι. Το πήρε απόφαση πως ποτέ δεν θα ξανάβγαινε μεσημεριάτικα χωρίς συνοδεία , το ένιωθε πως την επόμενη φορά η τύχη του θα του γύρναγε επιδεικτικά την πλάτη…


……………………………………………………………………………………………………………………….


Να σας ζήσει.Κόρη.Κούκλα.
Δάκρυα.Ντουέτο.Πολλά δάκρυα.Και ξανά δάκρυα.
Tην είδες ; Δεν είναι πανέμορφη ;
Την είδα.
Την είδα.
Στα χέρια της υπέρβαρης και κακοβαμμένης νοσοκόμας κοιμάται Αυτή , μια σταλιά ψυχούλα.
Μάτια διαμάντια , το στοματάκι της κόκκινο σαν τον ήλιο που πέφτει για ύπνο, το δέρμα της μετάξι απ τα βάθη της Μαντζουρίας , η μυρωδιά της θα έκανε τον Ζισκιντ να ξαναγράψει βιβλίο…
Όλα ήταν τέλεια πάνω στην κόρη μου…
Oλα.
Όλα ;
Ακόμη και τα αυτιά της ;
Δυο αυτιά ροζ , με φούξια φλεβίτσες να διασχίζουν σα ποτάμια τα πτερύγια , σχεδόν έβλεπες όλο τον κόσμο από πίσω τους σαν τα χτύπαγε ο ήλιος.
Δυο αυτιά φοβισμένα , σχεδόν ξέψυχα , δυο αυτιά ρακέτες τόσο αταίριαστα κολλημένα πάνω σ αυτό το ελάχιστο σώμα.
Χάιδεψα την πλάτη της χαμηλά ψάχνοντας –ανεπαίσθητα-για ουρά.
Ευτυχώς δεν ήταν εκεί.
Έγειρα στον ώμο της απορημένης χοντρής και έκλαψα ανακουφισμένος.




Επέστρεψα για να ξεκλειδώσω.Τώρα (ξανα)φεύγω..